Φίλοι και φίλες καλησπέρα…
Το σημερινό μου άρθρο δεν έχει καμία σχέση με το στοίχημα, αλλά είναι μια κίνηση να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις, κυρίως με αφορμή πολλά σχόλιά σας για τις αντιδράσεις μου και την στενοχώρια μου εξαιτίας του χαμού του Στάθη.
Όχι βέβαια, δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να κάνω το οποιοδήποτε αφιέρωμα αποχαιρετισμού στον τεράστιο ΑΝΘΡΩΠΟ και ΗΘΟΠΟΙΟ Στάθη Ψάλτη. Και ούτε και αυτή είναι η πρόθεσή μου.
Το γεγονός όμως ότι οι πλειοψηφία των σημερινών νέων δεν αποδέχεται και της ξενίζει το ότι κάποιοι παλιότεροι μπορεί να έχουμε συνδέσει τα παιδικά μας ξέγνοιαστα χρόνια με στιγμές που εκείνοι (δυστυχώς εξαιτίας της άνθησης της τεχνολογίας κ της αλλαγής της καθημερινότητας σε κάθε τομέα) δε θα μπορέσουν να ζήσουν, εμένα ειλικρινά με κάνει να απορώ.
Από ποτέ ο ρομαντισμός έγινε αρνητικό χαρακτηριστικό ;;; Από πότε η σύνδεση ανθρώπων, στιγμών με όμορφα χρόνια της ζωής σου θεωρούνται αδυναμία ;;; Από πότε οι λέξεις ‘νοσταλγία, αθωότητα’ κτλ αποτελούν στοιχεία ικανά να τα ειρωνευτεί κάποιος ;;;
Ναι λοιπόν, φίλοι και φίλες… και απευθύνομαι κυρίως στους σημερινούς νέους ηλικίας 15-30 ετών… ο Στάθης και ο κάθε Στάθης εκείνης της εποχής που ζήσαμε , φεύγοντας ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ θα πάρει μαζί του κομμάτια της ζωής που ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ, ΛΑΤΡΕΨΑΜΕ και που ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΖΗΣΟΥΜΕ.
Παραθέτω προς σκέψη και μόνο το παρακάτω:
‘’Μικροί χρειαζόμασταν μόνο δυο σπιρτόκουτα κι έναν σπάγκο και φτιάχναμε τηλέφωνο!!! Ωραίο παιχνίδι, αλλά ποτέ δεν λειτούργησε καλά. Έτσι δεν χρησιμοποιούσαμε τίποτα, τη φωνή μας μονάχα. Αλωνίζαμε τις γειτονιές, φωνάζαμε τους φίλους μας, έβγαιναν στο μπαλκόνι και σε δυο λεπτά κατέβαιναν για νέες περιπέτειες, από το ένα άκρο της πόλης μέχρι το άλλο! Σήμερα χρειάζονται πολλά. Σταθερά, κινητά, ασύρματα, τηλεφωνητές, μηνύματα, δίκτυα, διαδίκτυα. Όλα χρειάζονται, άνευ εγγυημένης επιτυχίας . Εμείς τώρα πώς τα καταφέρναμε με δύο σπιρτόκουτα ή και με τίποτα, απλά με τη φωνή μας, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Σήμερα ακόμα και η επικοινωνία χρειάζεται μεσάζοντες.’’
Ελπίζω (και είμαι σίγουρος) ότι και οι σημερινοί νέοι της εποχής, σε 2-3 δεκαετίες από τώρα θα έχουν και οι ίδιοι τις δικές τους ιστορίες, τα δικά τους στίγματα και τις δικές τους ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ να θυμούνται, να αναπολούν και πολλές φορές να νοσταλγούν!
Έτσι λειτουργεί η ζωή!!!
Αν και … μεταξύ μας … εμείς η γενιά των 80s-90s που την ζήσαμε μέσα από τα παιδικά και εφηβικά μας μάτια, ήμασταν η τελευταία πραγματικά ρομαντική γενιά μιας ‘αθώας’ και πολύ πιο αληθινής εποχής.
Eις το επανιδείν
Author: dinner is ready
Τετάρτη, 15 Μάιος 2024 06:40
Khhrbz fntqn https://prodeprpl.com/ Defjdi Odcxzb Bkkyha